Ardından

öncesi belki,

sonrası keşke bir hayat

öfkelenmedim bile

bir taş yumağı ağır misafir gibi

öylece sol köşemde

sen daha hafiftin

hani söner ışıkları şehrimin

gül dikenleri pusuda

sevgili niyetine iki korkak yürek

ne yaşadığını bilmeden ağlayabilseydi

ardından düşüverseydi iki damla

yanlış bir öykünün çılgın kahramanı

aynı yolun yolcusu

kimi gün ışığı hüzünlere yeşil

anılar inci, anılar sımsıcak anılar düş…

uçmayı belliyor zahir yüksek bir dalın serçesi

leylak mevsimi de geçmiş kokusu uzaklarda…

bir gelincik edasıyla batarken gün

gemiler çoktan kalkmış giden gitmiştir

bir buruk sancı avuçlarımda

ıslak köpükler taşar başımdan

çarpıla çarpıla kanar

baht açıklığı dilemek yazgı dilime

yolcu, yolunda gerek

bir yanın eksiktir şimdi

bir bakış, dokunuş,

belki de sesin duyulmaz,

çekilir el ayak

ne yüze gülenin dost ne sesine gelen

sevgili sokağı boş, kapısı kapalı

elinin tersinde sevda

yüreğime is döşüyor zaman inatlaşıyor renklerle

hep gidiyor birileri bir yerlerde

uzaktır en yakın en yakın uzaklarda

dilden dökülen neyse oydu yazgıya vurulan

yoksun diyedir belki es geçiyorsam yaşamı

komşu gezmelerine gidip de

hani bir gün batımı sırasında

utanmış kızarmış olsun da göğün yanağı

gözümü gözlerinle yoklayıp “seni seviyorum” desen

hazır hanımeli kokusu da sarmışken sokağı

atıversek şöyle baş başa

iki tek kutlansak

bir akşam üstü

hani gelsen diyorum gittiğin gibi

Neşe Ersoy