Kahve Molasından...

YAZ(A)MAYAN KONUŞ(A)MAYAN GENÇLİK….

Kalemler girmiş cebe, kitaplar rafta…

Yaz(a)mayanlar, konuş(a)mayanlar aynı safta…

Çocuk yatağına bırakıldı. Eline sesli oyuncaklar verildi. Onun sesiyle kendini avutması istendi. Ne ninni, ne masal…Çocuk bunların hiçbirini bilmedi, dinlemedi…Hayal gücü daha o yaşlarda güdük kaldı. Teknoloji onun hayallerini çaldı…Herkes suçu birbirine attı. Kimse ağlayan çocuğu susturmadı. Konuşan çocuğu susturmak için herkes sıraya girdi. Çocuk zor ikna oldu….Sustu…Konuşmak nedir bilmedi…Gördü ki, o zaman daha çok sevildi..Soru da sormadı, cevap da vermedi…Bir köşeye sindi, insanların içine girmedi..Gülmedi…
Hükümsüzdür… Kurduğu hayaller uzun sürmedi…

Yıllar geçti, o çocuk büyüdü.. Hayat yolunda yalnız yürüdü. Hayallerini duman bürüdü. Düşünmeden hareket etti, önünde kim varsa onlara katıldı. Zira onlar da düşünmeden yürüyen bir sürüydü. Yazmak mı, o da neydi?..Konuşmak, zaten gereksizdi. Düşünmeye vakit bile yoktu. Çünkü düşünülmemesi gerekenler daha çoktu. Kendini anlatmaktan acizdi. İki kelime yan yana gelse, bu onun için mucizeydi. Ne kendini anlattı, ne anladı başkasını. Nerde hata yapıyorum diye de düşünmedi, şapkasını koymadı önüne.

Hükümsüzdür…Müebbet ceza kesildi hayallerine…

Duygularını, düşüncelerini anlatmak için aldı eline kalemi. İçinde birikmişti derdi, elemi..Birkaç kelimeden sonra kalem gitmedi ileri. Yazdıkları birbirinin tekrarıydı sanki. Kişi okumazsa düşünce olmaz ki…Dedi: Okumaya vakit mi var, kim çözecek bu kadar testi? Anladım ki, daha suya gitmeden kırılmış testi. Çocuk ağladı, çocuk gürledi, çocuk esti…

Hükümsüzdür…Kör bıçaklar hayallerini kesti…

Çok kitap aldı hem de çok…Yeter, dedi annesi raflarda yer yok. Okurum diye niyet etti her akşam. Böyle diye diye geçti zaman.. Kitaplar evin doldurdu içini. Çocuk okumadı, okuyamadı hiçbirini…Sınava hazırlanmak lazımdı çünkü, okumak sınavda yarar mı işe? Boğuldu sınav maratonunda ne ümit kaldı, ne neşe…Ne zaman kitap açsa, ilk sayfalarda sıkıldı. Topluluk önünde konuşmaya çıktı, bozardı, kızardı…Bir yazı kaleme alayım dedi, çakıldı yarı yolda …

Hükümsüzdür…Hayallerini kaybetti sınavlarda….

Ezberinde olmadı bir tane bile şiir..Duyguların nasır bağladı, düşüncelerin kir…Yazmayan, konuşmayan gencim! Bari şimdi konuş, bu gaflet nedir? Gördüm ki, kalemin kırılmış, dilin olmuş lâl…Ruh için yazmaktır, konuşmaktır istiklâl…Hiç mi yok sözün, kağıda dökecek? Ne olur söyle, bu suskunluk ne zaman bitecek? Anladım… Takatin yok konuşmaya…

Hükümsüzdür…Hayallerini götürün vurmaya…

Ömer Kemiksiz