hayatımda bir ilki daha yaşadım, yeni insanlar tanıdıkça, iş hayatının acımasız yüzünü daha da yakından gördükçe, birtakım insanlardan bi haftada iğrenir dereceye nasıl gelinebildiğini daha ii algılıyorum artık.

kendisi ile barışık olmayan biri, yönetici niteliğini asla taşımas bana göre... Ama kalkıp ööle insanları bile o sıfatlarla oturtup bi yerlere getiriyorlar. Benim gibi sabırlı bi insan bile dayanamıyor beklentilere ve sinirleri yıpranıyor kısa zmnda. Önceleri yenilgiyi kabullenmek, pes etmek şeklinde algıladım ama adı kesinlikle bu tarz bişey değil. Öyle insanlarla boşuna zaman kaybı ve değer bilinmeyeceğini bile bile emek sarfediş olmaktan öteye gitmeyecekti orada kalmam. ve ben de büyük bir zevkle çantamı alarak uzaklaştım, filmlerdeki gibi koridordaki topuk sesleri eşliğinde ...

bunu yaptığım için accaip bi rahatlama hissediyorum, içimde hiçbir şey kalmadı hepsini yazmış olduğum dilekçemde tüm detayları ile anlattım, belki benden sonrası için ders olur o insanlara...

polietilen macerası da hiç beklenmeyen bir şekilde sonuçlandı böylelikle...