Bu kitabı hediyelik eşya fuarında gezinirken buldum, daha önce ismini duymuştum ama okuma şansım olmamıştı. Arkasını çevirip şu yazıyı okuyunca acilen okumam gerektiğine inandım.
Yaşamından şikayet etmeyen kac kişi var? Neden herkesin "keske" leri, "iyi ki" lerinden cok? Bir şölen masasında karnımızı doyurmak uzere oturduğumuz hayatımızı isteyerek mi ekmek arasına sokuşturuyoruz?
Aysenur Yazıcı'yı mutlaka ki gördünüz. En son CNN Turk'de spikerlik yapıyordu. Ne cevherler varmış hatunda meğer, ne cevherler. Hayata tamamen tatlı-sert, kendisi ile çevresine yüzünde hafif kinayeli, hafif bilmiş bir gülümseme ile bakan, çok ilginç bir gözlemci kendisi. Nereden mi biliyorum? Kitabindan. Kitabinda tamamen kendisini, çevresini ve gözlemlerini anlatıyor çünkü.
Baziı alıntılar:
Sen benim doğurmadığım küçük kızımsın, anne!
Yaşamı geldiği gibi yaşamaktan korkma!
Insanlar beni çok kırdı anne!
(kizilderili şefinden alıntı ile) "yanlızca son ağaç kesildikten, son ırmak zehirlendikten, son balık yakalandıktan sonra...ancak ondan sonra paranın yenmeyeceğini anlayacaksınız"
(hayata bilgisayar oyunu gibi bakan ogluna nasihat veriyor) Hayatın RESET'i yok...Anlatamıyorum....
(yine ogluna) Herkes ormanda ulu bir çınar olamayabilir, kimileri de yol kenarında bir çalı olacaktır. önemli olan, yol kenarındaki çalılar arasında en iyisi olabilmek...
(kendisine alaycı baktıgı satırlardan bir kaçında) Sanık Aysenur ayağa kalk! E ben zaten ayaktayım, hiç oturmadım ki.
Affetmeyi, kendimle alay etmeyi, üretmeyi, paylaşmayı ve koşulsuz kucaklamayı öğrendim...
Paylaşmaktan yoruluyoruz. "Biz" demek ağır geliyor, "ben" demek daha kolay. Fedakarlığımız süreklilik kazanınca kendimizi "aptal", karşı tarafı "uyanık" görüyoruz. Tokat yediğinde, utansın diye obur yanağı uzatan yok. çünkü karşı taraf obur yanağa da vurmak icin eli havada bekliyor.
(oğlundan bahsediyor) Biz küçükken "Canım sıkılıyor" dediğimizde annem "bir kız canım sıkılıyor derse evlenme zamanı gelmiş demektir" derdi. Ee, bunun canı cok erken sıkıldı yahu daha 15 yaşında!!
Baziı alıntılar:
Sen benim doğurmadığım küçük kızımsın, anne!
Yaşamı geldiği gibi yaşamaktan korkma!
Insanlar beni çok kırdı anne!
(kizilderili şefinden alıntı ile) "yanlızca son ağaç kesildikten, son ırmak zehirlendikten, son balık yakalandıktan sonra...ancak ondan sonra paranın yenmeyeceğini anlayacaksınız"
(hayata bilgisayar oyunu gibi bakan ogluna nasihat veriyor) Hayatın RESET'i yok...Anlatamıyorum....
(yine ogluna) Herkes ormanda ulu bir çınar olamayabilir, kimileri de yol kenarında bir çalı olacaktır. önemli olan, yol kenarındaki çalılar arasında en iyisi olabilmek...
(kendisine alaycı baktıgı satırlardan bir kaçında) Sanık Aysenur ayağa kalk! E ben zaten ayaktayım, hiç oturmadım ki.
Affetmeyi, kendimle alay etmeyi, üretmeyi, paylaşmayı ve koşulsuz kucaklamayı öğrendim...
Paylaşmaktan yoruluyoruz. "Biz" demek ağır geliyor, "ben" demek daha kolay. Fedakarlığımız süreklilik kazanınca kendimizi "aptal", karşı tarafı "uyanık" görüyoruz. Tokat yediğinde, utansın diye obur yanağı uzatan yok. çünkü karşı taraf obur yanağa da vurmak icin eli havada bekliyor.
(oğlundan bahsediyor) Biz küçükken "Canım sıkılıyor" dediğimizde annem "bir kız canım sıkılıyor derse evlenme zamanı gelmiş demektir" derdi. Ee, bunun canı cok erken sıkıldı yahu daha 15 yaşında!!
bu kitabı okumanızı şiddetle tavsiye ediyorum, okuduktan sonra düşünme payı bırakın kendinize dar zamanlarda okumayın sindire sindire okuyun derim her denemeyi...
Hayat ile araniza hic kimsenin ve hic bir seyin girmesine izin vermeyin.
1 yorum:
Kitap listeme yazıyorum :) Sağol.
Yorum Gönder