"Köprünün üzerinde duruyordum geçende,

Karanlık, geceye bürünmüş

Uzaklardan bir ezgi duyuluyor.

Ve altın damlalar yağıyordu

Titreyen aynası üstüne suyun.

Gondollar, ışıklar, musiki.

Hepsi Esrimiş, yüzüp gittiler alacakaranlığa…

Benim ruhum, görünmez parmakların

Dokunduğu o çalgı.

Bir barkarol mırıldandı gizlice,

Bin bir renkli mutluluk içinde titreyerek.

Duyan oldu mu O'nu? "

F. Nietzsche